Toegankelijkheid
Daar heb je het weer: een theater waarbij rolstoelplekken alleen telefonisch kunnen worden gereserveerd. Hoe vaker ik er tegenaan loop, hoe meer ik me eraan stoor dat sommige bedrijven en instanties alleen telefonisch bereikbaar zijn. In voorkomende gevallen zoek ik het algemene e-mailadres maar op. In het mailtje schrijf ik dat ik mijn spraakvermogen verloren ben en afhankelijk ben van digitale communicatie. Flinke jongen/meid die daar nog tegenin durft te gaan.
Bij het UMC Groningen kun je bijvoorbeeld afspraken alleen telefonisch verzetten. Dat sluit mij uit. Bij een ziekenhuis nota bene. Bij UMCG ontbreekt zelfs een mailadres. Je kunt alleen maar bellen. Dus ik schiet bij hen mijn vragen maar brutaalweg in via MijnUMCG. Ach, en in de meeste gevallen is het helemaal geen probleem en krijg je ook per mail je antwoord wel.
Maar toch. Ik voel me best een beetje achtergesteld. Hoezo inclusieve samenleving?
Twaalfuurtje
Zomaar ineens trek in uitsmijtertje als middagmaal. Ik besluit weer eens een eitje voor mezelf te bakken, ook al zal het een hele klus worden. Ik zet de diverse benodigheden klaar, een koekenpannetje op het vuur en ga het ei kapotslaan met een mes. Dacht ik. Helaas, het gaat niet meer! Mijn hand vertikt het! Met geen mogelijkheid lukt het me om het ei naar behoren te breken.
De hand stopt al voordat ik het ei maar aangeraakt heb. Zo wordt het niks. Kapotslaan op de rand van een kom of pan mislukt ook want ik sla óf veel te zacht, óf er falikant naast. Ik doe nog een laatste poging de eierschaal beetje bij beetje met het mes open te snijden en zowaar, er komt een gaatje in! Met wat wroeten lukt het me toch het ei in het pannetje te krijgen. Trots op mezelf!
Na een half uur ploeteren installeer ik me moe maar voldaan achter mijn mini-uitsmijter met één boterham. De voldoening slaat al gauw om in beteutering. Wat heb ik mezelf aangedaan? Hoe werk ik dit in hemelsnaam naar binnen? Na nog eens een half uur en veel geklieder heb ik eindelijk mijn toch wel lekkere lunch opgepeuzeld en kan ik de smurrie opruimen. Het smaakte goed. Maar niet meer naar meer.
Very Invalid Person
Tot onze verbazing blijken de invalidenparkeerplaatsen bij de schouwburg verdwenen te zijn. Een paar maanden geleden waren ze er nog. Even staan we in dubio wat te doen. Na enig speurwerk rondom de ingang, besluiten we toch maar op het aloude plekje te gaan staan. We staan er niemand mee in de weg en de kaart ligt achter de voorruit.
Binnen aangekomen word ik door een onbekende dame aangesproken met mijn naam. Ik kijk verrast op. 'We hebben plaatsen voor u gereserveerd, komt u maar mee'. Even denk ik dat ze zich vergist. Maar, ach, dom, ik ben natuurlijk herkenbaar aan de rolstoel en ik heb gevraagd om een rolstoelplek...
Heel prettig dat ze het woord gewoon tot mij richt en niet tot mijn duwer zoals het meestal gebeurt. Alleen jammer dat ik haar niet met woorden kan bedanken voor de prettige ontvangst. Als ik in de zaal de voor ons bedoelde plaatsen zie, voel ik me toch helemaal de VIP!
Klerezooi
Een beetje beschaamd kijk ik toe hoe E. mijn wanordelijke kledingkast opschoont. E. werkt razendsnel en efficiënt. Alles wordt beoordeeld op bruikbaarheid en formaat en tussen de bedrijven door krijg ik nog kledingadvies ook. Zomerkloffies die ik voorlopig niet draag, brengt ze naar boven. De outfit voor de winter haalt ze naar beneden.
Bewonderenswaardig hoe ze in een zucht de kluit kleren tot keurige pakketjes vouwt en er perfect geclassificeerde clusters van maakt. Voor haar is het dagelijkse routine want ze heeft haar eigen kledingboetiek. Voor mij vormt dit een onmogelijke worsteling. Een shirt uit een stapel trekken slaagt wel met één hand (met de andere hand moet ik mezelf vasthouden), maar ordentelijk terugleggen zit er niet in. Iets vastpakken en weer loslaten gaat zo beroerd, dat het door Man netjes opgevouwen wasgoed meteen tot flodderige vodden verwordt bij het wegleggen. Ik stouw het maar zo goed en zo kwaad als dat gaat op een al overvolle plank. Waarom ik dat niet delegeer? Controle. Regie. Zelf!
Vorig jaar was ik zo slim foto’s te maken toen ik nog boven kon komen, zo weet ik nog ongeveer wat er is. Ik span me tot schorheid in om mijn wensen en instructies verstaanbaar en begrijpelijk door het trapgat te schreeuwen (of wat daar voor doorgaat). Terwijl ik wéét dat ik me niet moet forceren. Ik wéét het. En toch doe ik het. Waarom kan ik het niet laten? Vannacht weer spijt. Hoesten, hoesten, hoesten.
Vaardige hulp
Met ingang van vandaag heb ik twee huishoudelijke hulpen. Hulp K. kwam sinds 2½ jaar wekelijks, maar we wilden allebei om verschillende redenen de afspraken veranderen. Nu komt A., die eerder al vervangster was in vakantietijd, de ene week en K. de andere. Ben er heel content mee, ze hebben allebei hun specialismen en daar maak ik dankbaar gebruik van. The best of both worlds!
Ik ken A. al jaren maar de laatste tijd heb ik haar niet gesproken. Ik merk aan haar antwoorden op mijn schoonmaakwensen dat ik niet altijd over kom. Ze vangt een paar woorden op en geeft er haar eigen invulling aan. Best knap hoe ze toch steeds het gesprek gaande houdt. Maar ze maakt wel de verkeerde dingen schoon.
Omdraaien?
Houd ik het besturen van onze bolide nog vol of moet ik me alvast verdiepen in autoaanpassingen - of erger nog, moet ik uitscheiden met het chaufferen? Sinds het bochtenwerk me in augustus onverwacht zwaar viel, maak ik me zorgen. Was het vermoeidheid misschien? Of kwam het doordat ik te veel spieren tegelijk gebruikte door te blijven praten met mijn passagier?
Een 'gesprek' voeren en handelen tegelijk is gewoonlijk niet te doen, maar ik laat me er toch steeds weer toe verleiden... Daarom rijd ik vandaag bewust alleen. Een overbekende en gemakkelijke route die ik jaren aaneen bijna dagelijks reed.
Al na een paar minuten merk ik dat ik me voor niks ongerust heb gemaakt. Ik kom probleemloos en relatief relaxed op de plaats van bestemming aan. So far so good!
Reactie plaatsen
Reacties