Even andere dingen aan het hoofd - leuke en minder leuke - en je bent drie, vier weken verder. Ik heb meer dan een dozijn sprakeloosjes in de maak, dat wel. Alleen nog de finishing touch en een paar plaatjes. Een aantal verhalen raken zelfs al gedateerd... Eigen schuld. Als je iedere dag in totaal zes uur in de badkamer bezig bent en vijf uur alleen maar bezig bent met jezelf van eten en drinken te voorzien omdat je zo nodig alles zelf wilt kunnen (en geen 24/7 P.A. hebt) blijft er een bitter beetje tijd over voor de leuke dingen. Als er dan nog onverwachte uitjes, calamiteiten en diarree tussendoor komen, is een maand zo voorbij. Sommige lezers beginnen me al te missen, blijkt.
De hei op
Zo ging ik de afgelopen weken maar liefst twee keer wandelen in de mooie Drentse gemeente Westerveld. Met G de heide op, wat resulteerde in driehonderd paarse foto's waar ik nog niks mee gedaan heb. En met nicht A en onze gemeenschappelijke tante D door de proefkolonie Frederiksoord-Wilhelminaoord, waarbij tante over onvermoede gidstalenten bleek te beschikken én over een oude koffer vol familiegeheimen die de nodige herinneringen boven tafel brachten. Tweehonderd foto's.
Zulke uitjes zijn voor mij de krenten in de pap. Natuurlijk had ik ook wel een rondreis door Noord-Scandinavië willen maken of een roadtrip door Canada en nog veel meer, maar op een gegeven moment moet je accepteren dat je dat dan eerder had moeten doen. En dan is de Doldersumse hei met een ijsje in Diever ook prima en al vermoeiend genoeg, en moet je echt niet denken aan alle gedoe dat een rondreis had betekend!
Op de grote stille heide...
Corona?
De minder leuke dingen vonden hun oorsprong in een bezoekje aan mijn vader. Bij hem in huis komen lukt zonder hulp van derden absoluut niet, maar met mooi weer proberen we samen buiten wat te babbelen: hij op een gevaarlijk gammele tuinstoel - nieuwe inmiddels geregeld maar nog niet gebruikt, zoals uit het vervolg zal blijken - ik op de scootmobiel. Diezelfde avond zakte hij inelkaar. Ambu erbij, dokter, Zoon, onderzoek. Geen duidelijke oorzaak. Voor de zekerheid thuiszorg ingeschakeld, personenalarm geregeld, Wmo-aanvragen gedaan. De volgende dagen herhaalde het valritueel zich een aantal keer, tot de dokter hem met spoed naar het ziekenhuis stuurde voor verder onderzoek. Daar werd hij meteen opgenomen. Corona en zware longontsteking.
Ondertussen was ik zelf ziek geworden: hevige diarree en koorts. Een paar dagen in bed, zonder eten, zonder drinken maar mét darmkrampen en bijbehorend ongemak. Als Kwetsbare Patiënt kan ik me verheugen in verhoogde aandacht van de huisarts, die me vertelde dat het om een virus of een bacterie kon gaan; tussen neus en lippen door merkte hij op dat het ook wel corona kon zijn. Met de kennis van nu houd ik daar maar rekening mee. Het blijft trouwens maar borrelen en de druk in de darmen is hoog. En pa heeft nog een lange weg te gaan.
Het koffertje van tante D.
Pensionado
Nog een ontwikkeling met gevolgen voor mijn bezigheden: van de ene op de andere dag bleef Man thuis van zijn werk. Vrije dagen opmaken tot aan zijn pensioen in november. Oh? Zeventig verlofdagen maar liefst bleek hij over te hebben. Dan denk je, lekker dan, had je de afgelopen jaren wel een keertje vrij kunnen nemen om wat leuks met mij te doen, om maar wat te noemen. Of achterstallige klusjes te doen. Of is dat egoïstisch van me?
Het pensioen betekent trouwens nog niet dat-ie stopt met werken, integendeel. Twee dagen per week zijn alweer gevuld met betaalde arbeid. Zijn werk is zijn hobby dus dat gun ik hem. Maar op een dag dat er geen wolkje aan de lucht was, dropte hij alweer een bom: vanaf morgen ging hij wekelijks oppassen aan huis. Mij wordt niets gevraagd natuurlijk, en de impact op mijn teer beminde rijtje rust, reinheid, regelmaat en ruimte wordt als niet ter zake doend van tafel geveegd.
Dus nu zit ik elke woensdag met klein grut dat mij met grote ogen aankijkt, wegloopt als ik eraan kom rijden en wegduikt als ik contact wil maken of leuk probeer te doen. Een paar jaar geleden zou ik het hartstikke gezellig gevonden hebben. Lekker met die peuter praten, lezen, spelen, knutselen! Maar dat zit er niet in. Nooit meer. Als ik ooit kleinkinderen krijg ... nee, niet aan denken. Dit is al pijnlijk genoeg. Ik hou me maar zo veel mogelijk afzijdig en wacht lijdzaam het verstrijken van de tijd af. Maar het levert wel leuke oneliners op. "Die kan nog niet praten," zei hij zachtjes tegen Man, die toen vreemd genoeg zelf ook ineens niet meer kon praten.
Trouwens, als Man zo nodig iemand wil verzorgen, vermaken en knuffelen, dan had ik wel een full time job als P.A. voor hem geweten.
En nu?
Afijn, perikelen te over. Morgen gaan we naar de Amsterdam City Swim, Dochter zwemt mee, om geld op te halen voor ALS. Een vrolijke dag over een verdrietig onderwerp, maar per saldo zeker een feestje voor de patiënten en hun naasten. O ja, dat moet natuurlijk ook weer in een Sprakeloosje resulteren. Waar ben ik aan begonnen met mijn blog...
Een lotgenote had een blog met de intrigerende titel Anna schrijft ALS ze zin heeft. Anna's pen zweeg voor eeuwig na haar dertigste blogpost. Ze had geen zin meer, in schrijven niet en in het leven niet. Daar denk ik vaak aan als schrijven even niet lukt. Hoe lang houd je dit vol? Nou, voorlopig hoop ik jullie nog heel wat te vervelen met mijn verhaaltjes!