Het nieuwe jaar begint alweer goed. Vanochtend in alle vroegte vlieg ik uit de bocht, halverwege bed en badkamer... nou ja, het is meer een kwestie van evenwicht. Of beter gezegd: gebrek aan evenwicht. Een moment niet op mijn voeten gelet én nog slaapdronken - daar ga ik! De rollator blijft staan met mijn handen er nog aan en zelf hang ik ernaast in een onmogelijke positie.
De linkerarm draait zo ver door dat ik hem in gedachten al hoor knappen, terwijl de vingers bekneld blijven zitten in de remhendel. Met de rechterhand houd ik nog net de andere rem vast en ik blijf zo'n beetje 15 cm boven de grond zweven, met dubbelgevouwen en inelkaar verstrikte benen en een getordeerde romp, shocking klem tussen ledikant en kruiwagen. En overal pijn. Ik móet de rollator rechts blijven vasthouden want als ik loslaat, gaat-ie ervandoor, plof ik 15 cm omlaag en breekt geheid mijn arm omdat die vast zit in de rollator. Tevergeefs probeer ik dat ding op de rem te zetten zodat het ergste gevaar geweken is.
Alarmkreten
Ik probeer te schreeuwen om de huisgenoten te alarmeren maar er komt alleen maar een zacht kreunend 'ah' uit mijn keel. Dat gaat niet helpen. Dan opeens, alsof er in het zenuwstelsel een switch wordt omgezet , begin ik aanhoudend en indringend te gillen. Korte tijd krijs ik het hele huis bijelkaar. Zonder dat ik het gemerkt heb, staan ze gelukkig opeens alle drie in de slaapkamer, in nachtgewaad.
"Arm! Arm!" Gelukkig komt mijn gesmoorde boodschap over. "Die zit er wel raar aan," hoor ik Zoon 'bemoedigend' zeggen, waarna ik merk dat iemand de hand uit de klem trekt. Het doet pijn, het bloedt, maar het kan niet anders en de arm is nog heel. Volgende probleem is de algehele afdaling en landing. Ze zetten de rollator op de rem zodat ik hem niet gestrekt achterna kegel. In plaats daarvan zak ik als een stapel dweilen op de grond. Maar nu?
Na een tijdje zelf manoeuvreren en testen of alles nog een beetje werkt, hijst Man me op het bed. Hij knijpt mijn borstkas haast inelkaar want 80 kilo niet-meewerkende menselijke massa is geen kleinigheid. Ik merk overal pijn, ik ga hier nog flink last van krijgen! Maar ik ben nu veilig. Gerustgesteld kruipen de kinderen weer in bed, keert Man naar zijn ontbijt terug en ik vervolg héél voorzichtig mijn ochtendrituelen.
Blijven bewegen, gewoon doorgaan, kalm blijven, uitproberen wat wel en niet kan... De rest van de dag scharrel ik nog trager en behoedzamer door dan anders. Een paar keer gaat het toch enorm pijnlijk mis, en als ik eindelijk alles op orde heb en mentaal de val voldoende heb verwerkt, typ ik dit stukje. Ondertussen komt Man alweer thuis uit zijn werk. Het is al bij vijven.
