Iedere dag om zes uur opstaan en niet toegeven aan het steeds sterker wordende verlangen om eens in bed te blijven, en de boel de boel te laten. Want als je daar eenmaal aan toegeeft, ben jeverloren.
Toch ben ik vandaag pas om half negen opgestaan (dat is in geen tien jaar gebeurd!) en heb ik de hele dag de pyama en suikerspin-duster aan. Ik voel me wel wat schuldig ten opzichte van mijn principes maar die zien het toch niet. Ik heb anders wel een goed excuus. Geen herhaling van de uitputtingsslag van gisteren a.u.b.! Jeetje, het is toch al allemaal zo zwaar en moeizaam, en nu is het afmattend in het kwadraat sinds die val.
Ik ben maar liefst een heel uur onder de pannen met noodzakelijke handelingen die ik echt zelf moet doen: uit bed wurmen, naar de wc, paracetamol innemen, gezicht wassen/haar borstelen en 20 mislukte pogingen doen om mijn neus te snuiten. (Mijn motorische neuronen weten de laatste tijd niet meer wat snuiten is en dat zullen ze ook nooit weer leren; het is me nog niet gelukt om ze met een truuk toch tot snuiten te misleiden.)
De grens bereikt
De val heeft me (tijdelijk??) over de grens van zelfredzaamheid geduwd. Dit vergt de nodige verwerkingstijd, snik. Ik draag de huisgenoten allerlei wissewasjes op die ik nu uit mijn leven moet bannen. Lopen gaat verdraaid aarzelend en los staan is er amper nog bij, ik zak steeds maar voorover. De rompspieren hebben er ook geen zin meer in.
De grote vraag is: herstelt dit zich (al is het maar gedeeltelijk) of moet ik me voor de zoveelste keer weer opnieuw uitvinden en een ander dagschema aanmeten? Toch toegeven aan thuiszorg? Vragen, vragen, vragen... Morgen komt ook mijn onvolprezen fysiotherapeute, kan ze mooi aan de slag met uitproberen wat er nog werkt en wat niet.
Diepe zucht.
