Lopen met rollator in het donker en de kou terwijl je zo onvast op je poten staat als een pasgeboren lammetje... dat is net zoiets als je grootmoeder in de regen laten koorddansen tussen twee wolkenkrabbers. Niet doen!
Vijf metertjes maar vanaf de autodeur tot over de drempel, maar de kou verlamt mijn benen. De automatische bewegingsdetectielamp onder de carport gaat alweer uit als ik nog geen stap heb verzet. Doordat Man de rolstoel nog aan het uitladen is, gaat het licht gelukkig weer aan. Slepend schuifel ik een metertje op en dan gaat de lamp alweer uit. "Nog niet binnen?" roept Man terwijl hij voor de sensor gaat staan en zo de lamp weer aan doet.
Langzaam verschuif ik mijn trillende benen verder richting deur. "Nóg niet binnen?" hoor ik Man vanuit de berging roepen. Zuchtend loopt hij weer naar de sensor. Ik vervolg mijn loopproject en kom tot aan de drempelhelling, maar dan blokkeer ik volledig. Hoe kom ik ooit over de drempel? Mijn benen weigeren de stap naar binnen. Het donker, de kou en de spanning doen me verkrampen en verstijven. "Help," breng ik verstikt door tranen en dus totaal onverstaanbaar uit, "help me! Ik kan niet verder, doe iets!"
De enige reactie die ik krijg, is "nog steeds niet binnen?" Mijn tranendal is weer niet te stoppen, de stop-met-huilen-spieren doen het domweg niet. Dan komt Dochter uit huis lopen om te kijken wat er aan de hand is. Zij doorziet gelukkig de situatie en grijpt in. Ze rolt de rolstoel naar buiten via de voordeur en plant hem achter me neer. Dankbaar laat ik me in de stoel zakken. "Niet weer zo moeilijk doen," zegt ze quasi bestraffend, "in het vervolg ga je gewoon met de rolstoel naar binnen."
