Onlangs toch maar weer een aanvraag bij de gemeente ingediend voor huishoudelijke hulp. Bij de vorige aanvraag, vier jaar geleden, kon ik het huishouden deels zelf nog wel af. Wat zeg ik: ik was zelfs nog aan het werk, kon autorijden, traplopen, losse stappen zetten... Kom daar nu maar 'es om! Helaas, de aanvraag werd toen afgewezen, Man en kinderen konden wel bijspringen. Alsof ze dat nog niet deden. Ik heb toen maar particuliere hulp gezocht. En nog gevonden ook.
Inmiddels zijn de kinderen druk bezette studenten, met hobby's en bijbaantjes, bezig een eigen leven op te bouwen; Man heeft op het moment van de aanvraag liefst drie betaalde banen en een vrijwilligersbaan en hij weet zelf niet eens in hoeveel commissies, redacties en besturen hij wel niet zit. En dat aantal blijft maar groeien want iedereen doet een beroep op de man die nooit nee zegt tegen dat soort dingen. Overbelast? Welnee, zegt hij tegen de Wmo-dame tijdens het keukentafelgesprek waarin zij de aanvraag op noodzaak wil beoordelen. Als wederhelft ervaar ik het tegendeel, maar we weten inmiddels dat een crisis ervaren heel wat anders is dan een crisis hebben. Ik vertel dat ik met name de kinderen niet nog meer wil belasten. Die hebben zo langzamerhand een onbetaalde bijbaan als jonge mantelzorgers. 'Kun je even...', 'wil je straks...', 'als je toch naar... gaat', 'zorg jij voor...' Dat ze me nog niet ontlopen mag een wonder heten. Of misschien doen ze dat al wel? Hm.
Hoe dan ook: alle drie hebben ze de afgelopen jaren zonder al te veel mopperen al zoveel taken overgenomen om die rotziekte, dat ik niet mag klagen. Maar het is wel genoeg zo lijkt me. Ik vind een nieuwe aanvraag wegens gewijzigde omstandigheden c.q. voortschrijdend ziektebeeld gewoon gerechtvaardigd. De dame haar gezicht verraadt niets, maar iets in me zegt dat ze het niet met me eens is.
'Een schoon en leefbaar huis'
Ik heb een overzicht gemaakt van taken die door de kinderen en Man worden gedaan en van werkzaamheden die er volgens mij bij in schieten. Ook heb ik het aantal schoon te houden ruimten in huis op een rijtje gezet: 16. Acht beneden en acht boven en allemaal in gebruik. Met 7 buitendeuren, 17 binnendeuren, zo'n 22 raampartijen (schuren niet eens meegerekend) en 10.000 m2 grond (bestaand uit cultuurtuin, inheemse tuin, moestuin en weiland met tien à vijftien stuks kleinvee) is er genoeg te doen en te onderhouden.
De dame hoort het allemaal koel en onbewogen aan en doet nog een bliksembezoekje aan de vertrekken op de benedenverdieping. Tien dagen later krijg ik een mailtje dat de aanvraag wordt afgewezen. Met dezelfde argumenten als vier jaar geleden: echtgenoot en twee volwassen kinderen in huis die de 'gebruikelijke hulp' kunnen verlenen om het huis 'schoon en leefbaar' te houden. Dat ze dat al doen, staat er niet bij. En dat ze zo druk zijn met werk en studie, wordt nu tegen me gebruikt. Dat wijst er immers op dat de huisgenoten fysiek gezond zijn en dus het huishouden wel erbij kunnen hebben. Zo lust ik er nog wel een paar.
Dus er resteert mij niets anders dan Zoon en Dochter te sommeren onmiddellijk het ouderlijk huis te verlaten, op straffe van grotere inzet in het huishouden.
Voorliggende voorziening
Ach, ik snap de logica van de beslissing wel. En toch stelt het me teleur. Je wilt zo graag in ieder geval je kinderen uit de wind houden.
Een week later komt het verslag van het gesprek, een getrouwe weergave van het besprokene. Op één ding na. Stomverbaasd lees ik haar suggestie om een tuinman te nemen... Uhh... wel een tuinman, geen huishoudelijke hulp? Hoe zit dit? Om de strekking van haar advies te doorgronden heb ik eventjes een (online) woordenboek nodig. Wat precies is een voorliggende voorziening? Ik raak verstrikt in ingewikkelde taalkundige exegeses en juridische exposé's. Na diepgaande analyse kom ik tot de slotsom dat in de Dantumadielse Wmo-dimensies hulp van een tuinman vóór hulp in het huishouden gaat. En dat ik zodoende eerder in aanmerking zou komen voor een tuinman dan voor een poetsvrouw. Geweldig! De humor ligt in de tuin.
Schoffelen of schoonmaken
Zonder hem tekort te willen doen: je kunt Man beter in de tuin loslaten dan in het huishouden! Ik ga toch maar demystificatie van die cryptische passage vragen. Dat moet via een beveiligde lijn, waarvoor ik een verificatiecode krijg van de gemeente... Leeuwarden. Hoezo beveiligd? Het systeem vraagt me of ik een transactie wil starten. Neen, ik wil een berichtje sturen. Dat blijkt na even puzzelen hetzelfde te zijn.
Als de Wmo een tuinman wel vergoedt, dan heb ik daar geen bezwaar tegen. Helaas steekt de vork zo niet in de gemeentelijke steel. De dame laat me de juiste duiding weten: we zouden een tuinman zouden kunnen nemen om niet-overbelaste Man te ontlasten. Hoe verzinnen ze het; het ene gat met het andere dichten! Man zijn (moes)tuinhobby afnemen ten faveure van schrob- en poetswerk is niet alleen onmenselijk, maar sowieso een heilloze weg. Weinig kans dat hij de tijdslacune zal opvullen door, gewapend met een bezem, zeem en WC-Eend, meer stof en vuil te lijf te gaan dan hij nu al doet. Je moet je Human Resources efficiënt inzetten en Mans kwaliteiten komen nu eenmaal beter tot hun recht bij groente, gras en geiten.
Man laat zich niet buitenspel zetten en Zoon en Dochter trappen niet in het gestelde ultimatum en blijven thuis. Dus vooruit, we roeien vrolijk verder met het zinkende schip en de riemen die we hebben. Eens zal de wal het schip keren. Als de nood aan de man komt, ruilen we de kids wel in voor een poetsman en een tuinvrouw.
De vele gezichten van onze tuin cum annexis. Als je zo woont dan heb je per definitie een passie voor tuinieren, lijkt mij, anders kruip je wel in een rijtjeshuis of neem je je intrek in een appartementje.
