Deze keer zomaar een greep uit de praktisch dagelijkse bijna-ongelukjes en andere incidentjes waarbij je zonder hulp verloren bent. Soms vraag je je af of je niet beter op je krent kan blijven zitten. Tegelijk weet je dat stilstand achteruitgang is. Dus tja, maar gewoon doorgaan en na elk incidentje je er nog beter tegen wapenen. Onderstaande gevallen vonden allemaal plaats in oktober en november 2025.
Omdat jullie nu waarschijnlijk wel weten hoe een rollator en een rolstoel eruit zien, zet ik er ter opluistering van het geheel nu eens wat sfeerplaatjes bij die ik tijdens recente ritjes maakte. Hebben die ook weer nut.
Op rolletjes
Zo af en toe heeft iemand de euvele moed om met zijn tengels aan een van mijn trippel- en rolstoelen te zitten - toegegeven: doorgaans met nobele motieven zoals stofzuigen of ze klaarzetten. Maar mensen, vergeet dan niet om de stoel weer op de rem te zetten... Als je één keer zo'n achterwaartse vrije val meegemaakt hebt, controleer je altijd vóór je gaat zitten of de stoel echt op de rem staat. En dan vergeet je het zelf een keer en maak je alsnog haast een salto mortale.
Op een dag merk je opeens dat je je rolstoel niet meer met je voeten door de bocht krijgen. Verdorie. Voorwiel vastgelopen? De poetsvrouw pulkt regelmatig een halve kapsalon uit de trippelstoelwieletjes, maar ze mag die van de rolstoel ook wel eens onder handen hebben. Zo gezegd, zo gedaan. Geen effect. Dan maar blijven zwoegen met die rolstoel, het zal toch wel aan mijn beenspieren liggen. Of?...
Als Zoon toevallig de banden weer eens opgepompt heeft, kan ik prompt de rolstoel weer moeiteloos in alle richtingen trippelen. Beenspieren dus niet de schuld geven. Opgelost! Tot een weekje later de rolstoel weer weigert de bocht naar rechts te maken. Dus ik vraag Man om er ('nu alweer?') wat lucht bij te blazen. Geen enkele verbetering! Wie is er hier nou vastgeroest, de rolstoel of ik?
Blok aan je been
Regelmatig heb ik het aan de stok met de rubberen drempelhulpen voor de deuren, als ik er met mijn four wheel drives overheen rijd. Op een of andere manier slepen mijn wielen de rubbermat af en toe gewoon mee op hun pad. De ene keer kun je je nog net van dat ding aan je voeten ontdoen, maar meer dan eens kun je geen kant meer op. Voeten optillen of karretje optillen lukt natuurlijk niet. In het ergste geval heb je dan net geen telefoon of alarm bij de hand en moet je roepen of op muren en kasten bonken net zo lang tot iemand het hoort.
Eén van de drempelhulpen in kwestie is inmiddels met dubbelzijdig tape op de plankenvloer vastgeplakt. Nu maar hopen dat de rest nog volgt, en dan bij voorkeur graag aard- en nagelvast want dat tapeje is ook maar zo-zo. In afwachting van een klusser is het dus een kwestie van goed blijven opletten waar en hoe je je voet neerzet als je over de drempel schrijdt.
Zadelpijn
De ene keer ga je fietsen, de volgende keer scooten. En nog een keer scooten en nog een keer. En dan pak je vrolijk de driewieler weer. Omdat ik zodoende even meer gewend aan de comfortabele diepe scootmobielstoel, plof ik op een zonnige dag finaal naast het veel kleinere fietszadel neer. Hangend aan het stuur en het frame weet ik mezelf nog te redden en op het zadel te hijsen. Even rustig ademhalen...
Ontremd
Ook al zo penibel: als je in de rem van je rollator knijpt en de remkabel schiet los. Hou je dan maar eens staande. Ook leuk: de kabel knapt en de rem blokkeert. Zie dan maar eens verder te komen. In zulke gevallen is acute actie vereist.
Deuren
Ideaal, die elektrisch bedienbare deuren. Maar desondanks gaat het nog vaak mis en niet alleen bij mij. Zo is het bij voorbeeld zeer riskant om heel hoffelijk een deur op afstand voor een ander te openen of te sluiten. Als die dan namelijk toevallig zelf tegelijkertijd ook op de knop drukt, gaat dat ding gelijk weer dicht (c.q. open.) Denk je dat je de deur open hebt gedaan, knal je ertegenaan.
Een andere les is dat het aanbeveling verdient om een deur pas elektrisch te sluiten, als je buiten de draaicirkel van de deur bent. Klinkt logisch, maar toch... Ik heb al diverse opdonders van deuren gehad omdat ik nog binnen deurbereik bleek. Ik hield het gelukkig staande en weet nu: als je voorkant en voeten de deuropening gepasseerd zijn, komt er nog een achterkant achteraan. De omvang daarvan heb ik waarschijnlijk onderschat.
Ook gedurfd: een deur openen terwijl je weet dat er in het vertrek achter die deur iemand rondscharrelt. Zit je argeloos je handen af te drogen naast het aanrecht, piept iemand de keukendeur open en krijg je een zwieper. Door schade en schande wordt men wijs.
Mind the gap
Scharrel je met de trippelstoel door de schuifdeur van bad- naar slaapkamer, ben je niet snel genoeg en blijven de wielen abrupt steken in de spleet tussen drempelhulp en drempel. Ondanks mijn brede ervaring met die gleuf gebeurt het me toch steeds weer. En ik kom er meestal niet zelfstandig weer uit. Dus maar weer roepen en op muren en deuren bonken om hulp want je dacht het wel snel eventjes zonder mobiel en alarm kon...
En inmiddels rol ik gewoon maar niet meer door de schuifdeur als ik de enige in huis ben. De gleuf dichten door o.a. een stuk van de schuifdeur af te zagen zou natuurlijk de optimale oplossing zijn. Maar zo lang de klusser de zagerij aan de keukendeur nog niet eens op de planning staan, heb ik weinig hoop.
Elektrische rolstoel
De voetenplank van de elektrische rolstoel schiet op een gegeven moment los en kletst op de grond. Met dat ding op de vloer kan ik niet meer voor- of achteruit rijden. Hem omhoog halen met handen- en voetenwerk zit er helaas ook niet in. Uiteindelijk heb ik wel honderd keer het huistelefoonnummer gebeld, zodat Man, buiten aan het tuinieren, uiteindelijk naar binnen komt om die dringende beller te woord te staan...
Als de voetplank weer vastzit, valt enkele dagen later de elro helemaal uit. Weer geen butlerbel, alarm of telefoon bij me, dus bonken op de ramen en wachten tot er iemand langs komt. Die iemand brengt mij de rollator zodat ik weer verder kan, onderwijl meesmuilend: 'je zult 'm wel niet hebben opgeladen'. Waarna hij bij toeval ontdekt dat er echt iets technisch los zit bij de elro-accu. Lekker puh, zo dom ben ik nu ook weer niet!
Sta-opstoel
Ook een sta-opstoel moet geregeld aan het infuus. Ik heb me aangewend om dat iedere eerste van de maand te (laten) doen. Dit gaat, na een jaar bezit, steeds goed. Edoch, op een avond tegen bedtijd weigert de stoel acuut dienst. Welke knop ik ook indruk, geen respons. Accu leeg. Deze keer mijn eigen schuld, dus toch domme, domme ikke...
Het probleem is dat het een draaistoel is, die pas in de sta-opstand op de rem schiet. Omdat ik de stoel niet meer omhoog kan krijgen zonder stroom, blijft-ie in karrousselmodus en is het veel te wiebelig om op te staan (wat uit die laagste stand sowieso vies tegenvalt). Man dus maar weer optrommelen, oplader aansluiten en moeke kan weer uit de stoel klauteren.
Ik heb trouwens een prachtig vormgegeven onderhoudscertificaat van Oranje Furniture dat maar eens in werking moet treden nu de stoel een jaar oud is en soms vreselijk kraakt. De firma reageert adequaat. De onderhoudsman die langskomt echter vindt mijn kraakklachten overtrokken. Als doekje voor het bloeden stopt hij wel een lap schuimrubber onder de stoel op de veren. Bij die actie ontdekt hij de ware bron van kwaad: een armleuning zit los. Mogelijk nooit vastgezeten ook. Jeetje.
De man belooft later terug te komen om het defect te herstellen. Na een paar weken komen de onderdelen binnen en alras verschijnt de monteur aan de deur.
De stoel kraakt helemaal niet meer. Al sinds de plaatsing van het schuimrubber.
Epiloog
Bij al deze kwesties was er gelukkig steeds iemand in huis of in de buurt om me te bevrijden. Ik moet er niet aan denken dat ik urenlang ergens vast zit als iedereen zoals zo vaak van huis is. Alarmknop en mobiel zijn mijn beste maatjes (een klusser af en toe zou ook wel fijn zijn). Verder blijft het gewoon oppassen geblazen.
