Leuk! Man krijgt een bootreisje voor twee aangeboden omdat hij al 40 jaar lid is van natuurvereniging It Fryske Gea. Maar de plicht roept en daarom gaan Dochter en ik maar gezamenlijk het schip in. Het is immers een gezinslidmaatschap.
In de uitnodiging wordt speciaal benoemd dat het gehele programma toegankelijk is voor mindervaliden. Wat wil je ook met luitjes die al veertig jaar lid zijn, die zijn vast de jongsten niet meer. Daar bof ik maar weer mee, ik meld me blij als rolstoeler aan. Dat komt de organisatie echter duur te staan...
Het regent als we bij de rondvaartboot aankomen. De verwachting is dat de lucht op gaat klaren, dus ik ben van plan na de afloop van het officiële programma lekker aan dek te gaan; foto's maken natuurlijk. Ik heb de voetensteunen van de rolstoel dan ook thuis gelaten zodat ik op het schip vrij kan rondtrippelen.
Nog voordat we een voet aan boord hebben gezet, hebben we al een aanvaring, namelijk met de gastvrouw van het rondvaartbedrijf. Zij gebiedt ons achterstevoor de steile loopplank op te gaan. Dochter en ik kijken elkaar aan, hebben we dat wel goed begrepen? Ik gebaar dat ik dat absoluut niet wil en Dochter protesteert, maar de vrouw is onverbiddellijk. Zó gebeurt het.
Dochter loopt dus maar braaf achteruit omhoog en trekt de rolstoel en mij mee. Misschien doe je dat zo met een voorraadkar met frisdrank, maar niet met een mens in een rolstoel. Dat kan desastreus aflopen want je zit niet vast. Alsof je zonder veiligheidsgordel in een kermisattractie zit.
Bovendien heb ik niet eens voetensteunen en kan ik me niet met de voeten schrap zetten. Ik kantel zodoende helemaal naar voren (mijn rompspieren zijn niet meer wat ze geweest zijn) en glijd langzaam onderuit. Mijn voeten raken op een gegeven moment de straatstenen en daarna de loopplank zodat ik me gelukkig tegen iets kan afzetten. Tegelijkertijd knijp ik uit alle macht in de armleuningen om maar niet op de kade te belanden. De dwaze vrouw helpt het laatste stukje mee trekken en zo komen we toch heelhuids aan boord. Op naar de volgende confrontatie...
Bovenste foto: It Fryske Gea
Dure gast
Tijd om lang bij dit incident stil te staan, hebben we niet, want we worden met alle égards ontvangen. De directeur van de vereniging begroet me met: "Ik ken u van het Frysk Diktee, ik deed ook mee!" Houdt mijn roem dan nooit op? Geweldig! Ook de voorzitter begroet haar gasten hartelijk en persoonlijk. Als iedereen een plekje aan boord heeft gevonden en de koffie geschonken is, steekt de boot van wal en de voorzitter ook, met haar welkomswoord.
Daarin benoemt ze onder meer dat het eigenlijk wel een heel grote boot is - voor 210 gasten - voor dit selecte gezelschap, dat misschien evenveel zielen telt als jaren dat ze individueel trouw lid zijn.
"Dat hebben we speciaal voor Nynke gedaan, zodat zij ook mee kon," vertelt ze met een brede lach in mijn richting. Ik verslik me in mijn koffie en verschiet van kleur. Voel me bijna schuldig dat ik de vereniging zo op kosten jaag! Hadden ze die regel over mindervaliden beter kunnen schrappen?... Nee, zonder gekheid: geweldig dat er aan de minder mobiele medemens is gedacht!
Na de toespraken wil ik eruit. De zon is doorgebroken. Ik wil de wind voelen, het waterland ruiken en foto's maken. Bij binnenkomst hebben we een rolstoellift gespot - volgens Dochter wel een nogal krakkemikkige - dus ik ga monter trippelend op onderzoek uit, hoe kom ik aan dek? En dan kom ik dat mens weer tegen...
Buitenboord
Wel een 'hydraulische showbuffettafel' die met een lift uit de keuken op het benedendek naar het salondek boven komt, alle comfort en de nieuwste snufjes, maar de mindervalide medemens valt buitenboord.....
"Het grootste schip van deze moderne en zeer goed onderhouden vloot is de Marprinses, dit schip is tevens het grootste en modernste partyschip van Noord-Nederland en is voorzien van alle comfort en de nieuwste snufjes, zoals een hydraulische buffet/showlift en een GPS kaartsysteem zodat u in de salon precies kunt zien waar u vaart, muziekinstallatie met muziekcomputer, en alle denkbare audiovisuele middelen van deze tijd. De compleet ingerichte keuken, de fraaie salons, een hydraulische showbuffettafel, airconditioning, verwarming en een schitterend zonnedek maken van de Marprinses een uniek schip. Geschikt voor elke gelegenheid, zoals een bruiloft, receptie, jubileum, personeelsfeest of bijvoorbeeld een conferentie of productpresentatie."
Service
Zo zout heb ik het inderdaad nog niet eerder gegeten.
"Op het partyschip Marprinses bieden wij voor elk evenement maatwerk, privacy en ongeëvenaarde service."
Teksten afkomstig van website Rondvaardij Princenhof
Wat nou 'ongeëvenaarde service'?
"Wat is ze van plan?" blaft ze tegen Dochter die mee is gelopen. Ik geef zelf antwoord: ik wil graag naar buiten. Maar ze praat over en door me heen. "Moet ze naar de wc?" Naar buiten, pruttel ik en Dochter herhaalt dat. Het mens vuurt de volgende vraag alweer af. "Moet ze roken?" Gewoon, naar buiten! Tot vijf keer toe tettert ze door me heen als ik antwoord wil geven, ik word er krankjorum van. Dochter komt me te hulp en zegt op ferme toon: "Mijn moeder wil even naar buiten, aan dek."
"Dan zal ze moeten lopen," snatert de vrouw. Huh? Ik wil aan dek! Met die rolstoellift. "Ze kan niet naar buiten," herhaalt ze. Verbaasd vraagt Dochter: "U heeft hier toch een rolstoellift?"
"Dat kan niet, dan zal ze echt moeten lopen." Die zin wordt nog drie keer herhaald.
Waar is die rolstoellift dan voor? probeer ik nog. Op de lift staat nota bene klip en klaar: voor rolstoelen. En daar zit 'm nou net nou de kneep... voor rolstoelen, ja.
Na de zoveelste tirade over mijn hoofd heen richting Dochter maak ik spinnijidig rechtsomkeert. Ik ben helemaal klaar met die snibbige ongastvrouw. Die autoritaire toon, dat over me heen praten, aaaaaargh!!
Ook Dochter wordt het te gortig. Ze laat het er niet bij zitten en zet het mens op haar nummer. "U kunt dat ook anders zeggen. U kunt ook zeggen, sorry mevrouw, die rolstoellift is inderdaad voor rolstoelen bedoeld, maar niet voor rolstoelen met inzittende. Als u niet zelf naar boven kunt lopen, kunt u helaas niet naar buiten."
De vrouw foetert nog even door maar wij zijn weg.
Beperkt
Waarom in vredesnaam heb je een rolstoellift als er geen persoon op mag zitten? Hier ben ik geloof ik te dom voor. Teleurgesteld rol ik maar weer naar mijn plek, waar we demonstratief de boel verbouwen zodat ik bij het raam kan zitten en foto's kan maken. Met spiegeling, door het verregende glas. Ik mis het buiten zijn, de wind door mijn haren en de zon op mijn gezicht, maar ik laat mijn middag niet bederven door een hondse dame. Dit is wat het is, iets met een gegeven paard en daar ga ik van genieten.
De verzorging van de inwendige mens doet evenwel ook dit incident naar de achtergrond verdwijnen. De aanvoer van hapjes en drankjes is bepaald niet beperkt. Verschillende keren komt de ongastvrouw, zwijgend, langs met een dienblad vol calorierijke lekkernijen. Als ik haar in het vizier krijg, rijzen de haren me al te berge.
De onmogelijkheid om aan dek te komen en het gedrag van dat mens zijn per saldo niet meer dan een smetje op een mooie vaartocht. Maar zou de organisator van dit cadeaureisje geweten hebben dat de toegankelijkheid voor beperkten maar beperkt is?
Eén ding weet ik wel. Als ik ooit nog eens een bootfeestje geef, dan kan ik deze boot wel missen.
En de foto's?
Om de effecten van vieze ramen en hinderlijke spiegelingen te verdoezelen, heb ik de foto's een versluierd sfeertje meegegeven. Eigenlijk vind ik ze zo voor een keertje ook wel aardig.
