Inwendig kook ik nog, ook al weet ik dat het niet vervelend bedoeld is maar gewoon een naïeve, ongelukkige opmerking. Ik ben daar nu eenmaal hypergevoelig voor.
Waar gaat het over? In het kader van de zogeheten virtuele thuiszorg is een douche-alarm voor me aangevraagd. Er is een doos vol onderdelen bezorgd en vandaag komt iemand van MobileCare deze Blueline-valdetector installeren. Koffie hoeft hij niet, hij wil direct aan de slag en volgt Man naar de badkamer, een verstikkende walm van after shave achter zich latend. Ik ben ietsjepietsje minder snel ter been en volg op afstand. Maar de badkamerdeur wordt voor mijn neus dichtgesmeten. Pardon? Voor wie is dat douche-alarm nou eigenlijk bedoeld, denkt-ie?! Ik verbijt mijn ergernis want ach, ik snap wel dat ze precies achter die deur moeten zijn voor de montage. Ik kan gewoon slecht tegen dat gevoel vergeten te worden, er niet bij te horen (toch iets overgehouden aan Bijna vijftig jaar later?...).
Blauw-blauw laten
Dus há, slim als ik ben, rol ik naar de belendende slaapkamer en open daar de schuifdeur naar de badkamer. Ik wil meepraten en meeluisteren. De mannen zijn aan het overleggen waar ze het 'oog' van het radarsysteem moeten plaatsen, want dat moet jou wel kunnen 'zien' - er is me bij aanschaf via Buurtzorg trouwens verzekerd dat er geen camera in zit... De volgende vraag is welk stopcontact ze moeten kiezen en waar de bijbehorende wifi-router moet staan. Die laatste kan het best in de slaapkamer, vinden ze. En dan spreekt de welriekende mecanicien de legendarische woorden: "maar uw vrouw zit in de weg."
Dat schiet me in het verkeerde keelgat. Zoals ik al zei, ik ben er hypergevoelig voor dat mijn bestaan wordt genegeerd. Ik heb een hekel aan opmerkingen die over mij gaan, maar over mij héen worden gezegd. 'Mag ik er even langs', klinkt net wat vriendelijker... Maar goed. Kiezen opelkaar en niks van aantrekken, wat kan mij die man schelen.
Als het over het snoer en het stopcontact gaat, gaat het jammergenoeg voor de derde maal mis. Miscommunicatie is alhier dagelijkse kost natuurlijk, maar na de twee eerdere gevoelige wrijvingen verdraag ik het niet meer. De mannen denken iets anders te horen dan ik zeg. Ze verstaan een ronduit domme opmerking, terwijl ik juist een heel snuggere opmerking maakte (volgens mezelf tenminste). Ik kan het niet uitstaan dat ik nu voor dom versleten word en ga er fel tegenin. Maar alleen inwendig. Want mijn spraakvermogen laat me na de eerste klank al volledig in de steek en ik hap alleen maar lucht. Grrrrrrrr, nog meer frustratie....!!
Ben ik nou een kruidje-roer-me-niet? Moet ik alles maar over mijn kant laten gaan? Ik kan het eenvoudig niet blauw-blauw laten als ik weggezet word als de onnozele, domweg omdat ik me niet verstaanbaar kan maken. Ziedend van machteloosheid verlaat ik de plaats delict. De vragen die ik had willen stellen, blijven onbeantwoord.
Maar: mijn blauwe lijntje hangt en daar ging het uiteindelijk om. Als 't maar niemand in de weg zit.
