Volop lente, ik moet mezelf nodig oppeppen na de zeven plagen. Ben er nog steeds niet overheen, in die zin dat ik nog niet de oude ben van vóór alle ellende. 't Heeft ook geen zin om langer te wachten op verbetering. Hier zal ik het voorlopig mee moeten doen. Hoogste tijd om eindelijk eens een trapperflappertripje te maken, want dat is er nog steeds niet van gekomen. Of een scoottripje. Met K. ben ik onlangs onverwacht een behoorlijk blok om geweest - zie foto - en kwam zodoende tot de ontdekking dat het fluitekruid al bloeit en de meidoorns hun zoete geuren al verspreiden. De accu van de scootmobiel raakte langzamerhand erg leeg, anders was ik eindeloos doorgesnord.
Ik begin voorzichtig zin te krijgen om een van mijn voornemens ten uitvoer te brengen: scootmobiel in een taxibusje, naar een mooi plekje wat verder van huis rijden om daar rond te tuffen en me een paar uur later weer ergens te laten oppikken. Of me ergens laten afzetten en dan terug naar huis te scooten. In het busje mag je niet op je scootmobiel blijven zitten, maar ik kan best naar binnen rijden en daar overstappen naar een vaste stoel.
"De chauffeur rijdt de scootmobiel op de lift. Het is wettelijk niet toegestaan dat u dat zelf doet. U gaat dan via de trap of eventueel de lift staand naar een stoel in de bus. Kunt u echt niet uit de scootmobiel komen kunt u beter met een electrische rolstoel reizen."
Busjedomper
Dan komt er toevallig net een nieuwsbrief van Valys binnen, de Wmo-vervoerder voor de langere afstanden, met daarin een artikel over regels voor scootmobielvervoer. Nieuwsgierig scroll ik door het artikel - en krijg een flinke teleurstelling te verwerken: je mag niet zelf je scootmobiel op de lift rijden, zoals dat met een elektrische rolstoel wel mag. De chauffeur rijdt je benenwagen naar binnen.
Dat maakt het wel een stuk lastiger. Dan moet ik staand achter de rollator op de lift, zoals ik zo vaak deed toen ik nog een paar honderd meter kon lopen. Het is doodeng als je zo onvast op je voeten staat als ik, maar als de chauffeur me stevig vasthoudt, lukt het misschien wel. Als de chauffeur dan ook nog zo goed wil zijn om mijn rollator aan de scootmobiel te hangen bij aflevering... hm, het wordt me bij Valys wel moeilijk gemaakt.
Waarom heb je nou eigenlijk een scootmobiel? Omdat je niet kunt lopen, toch?
Voor de zekerheid ook maar even op de site van de lokale Wmo-vervoerder kijken. Daar wacht me een onaangename verrassing: mijn indicatie om mee te reizen met een scootmobiel is verdwenen! Ik heb destijds specifiek om die indicatie gevraagd en bij wijze van uitzondering gekregen. Mopperdemopper, wie heeft het vinkje weggehaald en waarom? Bij navraag bij de vervoerder blijkt dat de gemeente zo proactief is geweest, dus ik denk alweer opstandig aan een mailtje op hoge poten aan de gemeente. Maar de vervoerder schrijft me nog een tweede bericht, dat een mail naar de gemeente helaas overbodig maakt.
De chauffeur moet de scootmobiel zelf in de taxi zetten. De reiziger moet dan op eigen kracht in de taxi stappen. De reiziger mag nooit lopend of staand op de lift het voertuig betreden.
Dus ik moet het trappetje op? Zijn ze van lotje getikt?! Ik vraag de vervoerder nog of dat verbod ook geldt zónder dat je een scootmobiel als bagage hebt. Want als dat het geval is, kun je als niet-traploper helemáal niet meer met een taxibusje meerijden. Tenzij je in het gelukkige bezit van een rolstoel bent. Rollatorgebruikers zijn dan dus veroordeeld tot de aanschaf van een rolstoel om in een taxibusje te kunnen komen.
De vervoersmaatschappij verwaardigt zich wijselijk niet meer tot een reactie en laat me met een kater zitten.
Fietsdomper
Op dezelfde dag krijg ik nog een vervoersgerelateerde domper voor de kiezen. Als kersverse pensionado mag Man nog één keer mee met het jaarlijkse personeelsreisje van zijn werk. Ik verheug me er ook al op, ervan uitgaand dat ik als wederhelft ook mee kan, net als toen Man nog in dienst was. Ik noteer de datum met een sterretje in de agenda, leuk! Oude bekenden terugzien enzo. Als het programma binnenkomt, trek ik wel even een sip gezicht. Men gaat fietsen op Ameland...
De afgelopen jaren was er wel een mouw aan te passen zodat ik ook mee kon, maar dit is different cook! hoe kan ik hier als mindervalide aanhaken? Verongelijkt pruttel ik bij mezelf dat ze toch wel hadden kunnen bedenken dat ik wederom van de partij zou zijn en bla bla bla enzovoort. Zwelgend in zelfmedelijden hoor ik mijn innerlijke stem zeggen dat het onzin is te denken dat ze rekening houden met aanhang van een oud-werknemer. Het is hún personeelsuitje, take it or leave it!
Dus, niet getreurd, take it! Zien of ik voor mezelf een soort schaduw-programma inelkaar kan knutselen. Je kunt op het eiland best een scootmobiel huren, zo ontdek ik al snel, maar hoe kom ik dan in een restaurant of op de wc? De rolstoel lijkt mij het aangewezen hulpmiddel; de vraag is: hoe combineer je dat met een fiets? Eureka: een rolstoelfiets huren dus! Hoewel ik een beetje betwijfel of Man een hele dag met een zware rolstoel voor zijn neus door de duinen wil zwoegen, nog afgezien van de vraag of ik me voorop een door hem bestuurd rijwiel senang zou voelen, Mans fietsstijl kennende.
Terwijl ik ijverig zit te puzzelen met tijden, lokaties en hulpmiddelen komt Man binnen. "Hou er maar mee op," zegt hij, "je kúnt helemaal niet mee." Oh? De uitnodiging blijkt bij nadere inspectie gericht aan medewerkers en hun eventuele partners, en daarnaast aan diverse andere categorieën zoals vrijwilligers en stagiaires. Punt. Over partners die mee mogen wordt bij die andere categorieën helemaal niet gerept... Over verse pensionado's trouwens ook niet eens. Tjahhh. Leave it dan maar.
