Net gedouchet en me afgedroogd, ik zit op de trippelstoel voor de rest van de ochtendroutine, klinkt er ineens een scherp en nerveus repeterend piep-piep-piep-geluid... Wat nou weer? Ik herken het niet van mijn mobiel of één van de wekkerradio's. Noodsignaal van het toilet-op-maat? Ergens een batterij leeg? Ik leg mijn oor te luisteren boven de rollator, waarop een paar elektronische attributen liggen, maar die zwijgen in alle talen.
Het geluid komt verder van me vandaan. Is de batterij van de rookmelder in de hal soms weer leeg? Dan een gigantische schok. Het brandalarm! Natuurlijk! Snel naar de deur om te achterhalen of er iets aan de hand is. Of of de rookmelder loos op hol geslagen is. Tegelijkertijd lokaliseer ik eindelijk de ware bron van het verontrustende piepje. Het nieuwe Blueline douchealarm!
Op hetzelfde moment stopt het piepsignaal. Net bekomen van de vuur-en-vlamschrik, besef ik dat er nu een melding naar de alarmcentrale gaat en die gaat waarschijnlijk de contactpersonen bellen (zie "Uw vrouw zit in de weg"). Nee hè... Heeft dat gekke ding gedacht dat ik uitgeteld op de grond lag? Heb ik iets verkeerd gedaan? En kan ik het alarm nog annuleren? In zit met de handen in het natte haar.
Voor de zekerheid app ik de kinderen - de eerste twee contactpersonen - dat er niets aan de hand is, mochten ze een telefoontje krijgen. Ik ga maar weer verder met me klaar te maken want ik weet het verder ook niet. Even de Buurtzorg, de derde contactpersoon, vergeten...
Op de radar
Een paar minuten later hoor ik een auto voor de deur stoppen. Het zal toch niet? Rappe voetstappen op de oprit, ja hoor, de Buurtzorg. Geen gehoor bij de kinderen betekent dat automatisch de thuiszorg wordt gealarmeerd. Ik open het raam als buurtzorgster S naar de voordeur snelt. "Vals alarm, hoor!" Het is zichtbaar een pak van haar hart. S vertrouwt me toe dat ze een herbeleving had van die keer dat ze me bij een eerdere, échte, melding te hulp geschoten is. Nynke hulpeloos op de grond, ambulance, ziekenhuis, revalideren... (Zie SOS, of Wat vooraf ging.)
De cliënte die ze net uit bed haalde, heeft ze direct weer ingestopt en is in vliegende haast naar mij toe gereden. Gelukkig Nynke in goede gezondheid aangetroffen, noteert ze later in het zorgverslag.
Nou ja, we weten nu dat het systeem werkt. Na dit akkefietje ga ik op zoek naar antwoorden op mijn ongestelde vragen bij de installatie. Ik vind een video en een handleiding waaruit blijkt dat als iemand plotseling van de radar verdwijnt, er eerst een licht- en dan een piepsignaal volgt. Zodra er weer beweging gedetecteerd wordt, wordt het alarm geannuleerd. Had ik dat zelf kunnen bedenken? Ja. Dan had die arme mevrouw niet terug in bed gehoeven...
Driemaal is scheepsrecht
Anderhalve week na dit voorval is het weer raak. Half raak. Terwijl ik lekker zit te tuttelen, zie ik vanuit mijn ooghoeken de Blueline snelle groene lichtsignalen geven. Alarm! Ik weet nu dat ik flink in beweging moet, zodat dat gestoorde ding geen melding gaat uitsturen. Mijn stijlvolle rolstoeldans heeft pas na tien seconden het gewenste effect. Perfect, crisis afgewend!
Geloof het of niet, een week later gaat het weer mis. Deze keer hoor ik, terwijl de doucheregen op mijn hoofd neerklatert, een paar inmiddels even bekende als gevreesde piepjes. Nog voordat ik wilde gebaren kan maken, stopt het piepen ook alweer. Huh? Ik ben heel benieuwd of er straks weer een reddende engel verschijnt. Nat en ingezeept als ik ben, kan ik toch niks veranderen aan wat er nu gebeurt.
Ik ben het bijna alweer vergeten, als opeens een mannenstem door de badkamer klinkt. "Is alles in orde, mevrouw Duijff?" Ik schrik me de pleures en roep vanonder de waterstraal maar gauw een gesmoord 'ja'. De vraag wordt herhaald. Kraan uit en op volle kracht brullen 'Jááá!' De stem bedankt me. Hij blijkt uit mijn alarmketting te komen, het valalarm. Hoe origineel, maar niet geheel en al in overeenstemming met de handleiding... Om niet te zeggen: heel raadselachtig.
Diezelfde middag mail ik de zorg dat ik helemaal hyper wordt van dit onbetrouwbare alarm. Ze nemen contact op met Mobile Care, de leverancier, en die belooft een monteur te sturen. Afwachten of het mr Aftershave weer is (zie "Uw vrouw zit in de weg") en dan hopen dat-ie me nu wel ziet staan. Als we maar geen Toilet-Op-Maat-achtige taferelen krijgen, of dat-ie straks net als zij de donkere tegels de schuld geeft (zie Over monteurs en (andere) betweters). Dan vloer ik hem ter plekke en mag zijn eigen alarmcentrale hem redden.