Eindelijk heb ik (begin juli) alle partijen om de keukentafel: behalve Man en ik zijn dat de Wmo-consulente en de ALS-Zorgregelaar. Die laatste verblijdt mij met de mededeling dat de pilot met de ALS-Zorgregelaars weliswaar inmiddels is gestopt, maar dat ze als cliënondersteuner bij mij betrokken blijft, vanuit Zorgbelang Fryslân. Pheeew! Ik verbaas me nog steeds dat ik deze vorm van hulp zomaar in de schoot geworpen krijg en hoop voor mijn lotgenoten dat dit fenomeen in het hele land een vervolg krijgt.
Onderwerp van gesprek is de offerte van RTD Arnhem (zie Domotica) voor het met één druk op de knop vanuit de rolstoel aansturen van deuren en verlichting. Ik ben klaar voor de strijd, ervan uitgaand dat ik mijn standpunt met hand en tand moet verdedigen. Dat ik in het beklaagdenbankje zit en me moet verantwoorden voor de manier waarop ik door het huis beweeg. Met een hoofd vol argumenten en tot de tanden toe gewapend met verklaringen ga ik het gesprek in.
Weer voor noppes me zorgen gemaakt natuurlijk. Zorgregelaar D neemt vrijwel direct het heft in handen en Man en mij rest weinig anders dan af en toe een aanvulling te geven of een vraag te beantwoorden. De Wmo-mevrouw ziet om één of andere duistere reden nu pas voor het eerst de offerte. Ze neemt er ter plekke vluchtig kennis van en schrikt niet eens van het eindbedrag.
Plichtplegingen
"Nu ja," reageert de Wmo-ambtenaar, 'wij hebben een compensatieplicht voor elementaire ruimten, dus..." Uhh, dus wat? Ze legt uit dat elementaire ruimten in mijn geval bijvoorbeeld slaapkamer, badkamer en keuken zijn, maar niet de slaapkamers van de kinderen want daar heb ik niets te zoeken (ik kan er niet eens meer komen, ongetwijfeld tot grote vreugde van de jeugd). Uitermate fascinerend dit, maar ik doel feitelijk op het woord compensatieplicht... Compensatie waarvan, waarvoor, en wat moet ik me daar bij voorstellen? Een zaklamp ter compensatie van duisternis, een grijpstok ter compensatie van te korte armpjes om de deurkrukken te pakken?
In het vlot toegestuurde verslag staat later nog iets over die wat vage plicht: dat de gemeente namelijk compensatieplicht heeft 'in datgene wat maakt dat men zo lang mogelijk zelfstandig kan blijven wonen'. De taal-nerd in mij kan er geen chocola van bakken, maar mijn boerenverstand zegt dat ze gewoon moeten zorgen dat ik me thuis kan redden. Dus toch die zaklamp en grijpstok denk ik zo.
Ze gaat op kantoor nog even uitzoeken of het zin heeft meerdere offertes op te vragen. Wij kijken elkaar even aan; wow, dit klinkt veelbelovend. Ik had zeker op weerstand gerekend. Omdat men het ijzer moet smeden als het heet is, maakt D op mijn instigatie van de gelegenheid gebruik om ook nog even de tot twee keer toe afgewezen aanvraag voor huishoudelijke hulp aan te snijden. Ze bereikt daarmee in ieder geval dat de Wmo-jongedame 'het na de zomervakantie nog even meeneemt'. Waarheen?
Remote control
Wat we haar verder nog meegeven zijn vragen omtrent de keukenkraan en de badkamerkraan. Zittend kan ik daar nét nog bij maar de waterstraal loopt dan wel langs je armen tot aan je navel. Of dat misschien éénhendel mengkranen mogen worden met een lange uitloop? Kennelijk valt dat ook onder de bewuste compensatieregeling want ze noteert het zonder gemor.
De daaropvolgende week volgt een kettingreactie aan handelingen. De gemeente laat de cliëntondersteuner weten dat de offerte van RTD akkoord is. De cliëntondersteuner seint RTD alvast in. De gemeente stuurt de getekende offerte met akkoord naar RTD en mij het verslag, RTD bestelt de nodige onderdelen en zal binnen afzienbare tijd een en ander plaatsen. Het wachten is alleen nog op een datum. Wie zei er ook weer dat het soms lang duurt bij de Wmo...? (Ik dus.) Hulde ook aan cliëntondersteuner D - mijn persoonlijke remote control - die ervoor zorgt dat ik niet meer aan de knoppen hoef te zitten.
Met een beetje geluk tast ik komende winter niet meer in het duister en zit ik er, dankzij op afstand te sluiten deuren, warmpjes bij!
